OCMW-verhaal: Het loket, dat ben ik zelf

Jana, hoogbegaafd, dicht en schildert, snijdt zich in haar armen en benen om de incest waar ze slachtoffer van was te vergeten, te verwerken. Op een dag neemt ze een overdosis pillen en belt… Rina.

Rina doet wat ze moet doen. Hier is geen taakomschrijving of fijn-afgebakende verantwoordelijkheid tegen opgewassen. Je staat in de bres, zoals dat heet, de handen te vol om er het reglement op na te slaan. Tergend, uitzonderlijk, bewonderenswaardig werk.

Zoals die andere keer wanneer ze vanachter de tralies van een keldergat wordt aangesproken. 'Mijn man houdt me hier vast.' Een man, zo blijkt, van het soort waar je geen vervangstukken meer voor vindt. 'Kan u iets doen? Alsjeblieft?' Rina brengt eten. Basisbehoeften eerst. Elke dag weer. Stapje bij beetje brengt ze ook de papieren van de vrouw in orde, tot ze veilig en wel naar het vluchthuis kan. Alles via de tralies van dat keldergat. Het loket, dat ben ikzelf, denkt Rina.

Het gaat niet altijd zo spectaculair. Veelal vinden mensen hun weg niet in de wirwar van de regelgeving. Een Portugees-Marokkaans gezin komt na failliet van het bedrijf waar ze beiden voor werkten in België terecht. Man en vrouw zijn vrijgevochten, sterke mensen – wegens geldgebrek woonachtig in erbarmelijke omstandigheden. Er is die drempel. Naar het OCMW stappen is moeilijk, maar de clichés van de bezoekers gaan vaak niet op. Rina helpt de man aan een leefloon. Twee hele dagen lang. Zo kan hij na die twee dagen aan de slag onder artikel 60. Daarna krijgt hij recht op een werkeloosheidsuitkering, en uiteindelijk, net als zijn vrouw, het reguliere werkcircuit in. Van de ene steen naar de andere, de stroom over.

Lees meer verhalen...