Je stoute schoenen aantrekken en assertief zijn

Op bezoek bij haar familie kreeg Annemie een heftige epileptische aanval en verbleef daarna maandenlang in het ziekenhuis. Via welzijnsschakels hoort Jolien wat er gebeurd is. Heard it through the grapevine, zeg maar. Jolien neemt het heft zelf in handen, ondanks het ontbreken van een concrete hulpvraag. Want sommige mensen hebben geen idee welke hulp er mogelijk is. Anderen zijn simpelweg te trots om ze te vragen. Jolien gaat subtiel te werk.

‘Zijn er vrienden of familie die je kunnen helpen? Je post uit de brievenbus halen, facturen betalen, was en strijk?’ Hulp nodig hebben, is meer dan wat je zelf kan of niet kan. Veel hangt af van het netwerk waar je op terug kan vallen. En daar knelt het schoentje vaak. Ook bij Annemie.

De eerste maanden kan een ver familielid bijspringen. Maar op eigen houtje opnieuw zelfstandig wonen na ontslag uit het ziekenhuis is een ander paar mouwen. Jolien stroopt de hare op en gaat aan de slag. Op basis van de vertrouwensband die er al bestond, schakelt ze budgetbeheer in om Annemie’s financiële zaken te regelen. Via de buurvrouw van Annemie wordt de brievenbus leeggemaakt. Eenvoudige dingen, kleine handelingen, maar iemand moet het doen.

Intussen hoort Annemie dat er een sociale woning beschikbaar komt. En er is ook plaats voor de hond. Het huurcontract van de oude woning kan zonder veel problemen opgezegd worden en de huisbaas strubbelt niet tegen om de gangbare opzegtermijn los te laten. ‘Je kan veel doen, maar je moet het vragen,’ zegt Jolien. Durven je stoute schoenen aantrekken en assertief zijn.

Ook dat is sociaal werk. Het klinkt vanzelfsprekend, maar alles staat of valt met een goede vertrouwensband met de cliënt en de samenwerking met andere diensten. Lokale inbedding helpt. Je moet hier eens horen, daar eens horen, altijd de ogen en oren openhouden. In kleinere OCMW’s wordt er nog integraal gewerkt. ‘De sociaal werker behandelt alle aspecten van de hulp. Ik ben een echte generalist,’ besluit Jolien.