In contact met: Zelf een stukje verdwijnen, zodat anderen kunnen schitteren

‘Onder meer door het nijpende personeelstekort in de zorgsector moet je voortdurend prioriteiten stellen,’ steekt Eric van wal. ‘Zelf verkies ik altijd kwaliteit boven kwantiteit, met de bewoner als spil.’

Teamcoach zijn betekent aansturen. Over hoe dat het best gebeurt, bestaat er geen eenstemmig oordeel. In het woonzorgcentrum zijn de teamcoaches een belangrijke schakel voor goede zorg, omdat zij hun respectieve teams moeten motiveren, inspireren en begeleiden in hun werk van alledag. Wanneer Eric zijn waslijst aan taken en verantwoordelijkheden overloopt – van roosters opmaken tot functioneringsgesprekken, opleidingen en overlegmomenten organiseren, van materiaal bestellen tot kwaliteitscontroles uitvoeren –, wordt het al snel duidelijk dat greep hebben op je agenda en prioriteiten van onschatbaar belang is. ‘Als teamcoach wil je graag zoveel mogelijk tijd met je team spenderen, dat is immers de essentie, maar het vraagt wat kunst- en vliegwerk. Daarom probeer ik sinds enige tijd op regelmatige basis een deel van de werkdag mee te draaien met een zorg- of verpleegkundige. Zo kan ik mijn rechtstreekse lijnen met de bewoners en het personeel behouden en weet ik goed wat er leeft op de werkvloer. Want je hoort wel verhalen over hoe zwaar een zorgende functie kan zijn, als je nooit eens in hun schoenen staat, kun je daar geen juiste inschatting van maken,’ benadrukt de teamcoach.

Opmerkelijk binnen Erics professioneel traject is dat hij ongeveer negentien jaar lang diverse posities binnen de farmaceutische sector bekleedde. Na twee reorganisaties op korte tijd vond hij het tijd om eens serieus na te denken over het vervolg van zijn loopbaan. Tijdens een bezoek aan een zorgbeurs in de gemeente Dilbeek, waar de verschillende woonzorgcentra ook aanwezig waren, raakte hij in gesprek met directrice Ineke De Ruyver. ‘Dat gesprek heeft heel veel in beweging gezet. Ze liet toen al vallen dat het woonzorgcentrum een heuse transformatie zou ondergaan, met een evolutie naar kleinschalig genormaliseerd wonen. Enkele dagen later belde ze me op met een uitnodiging voor een nieuw gesprek dat niet veel later zou uitmonden in een contract van bepaalde duur. Ik heb meteen toegehapt, omdat ik tijdens een loopbaanbegeleidingstraject tot de conclusie was gekomen dat ik zocht naar een functie die drie elementen wist te verbinden: zorgsector, een team aansturen en strategisch denkwerk.’

In zijn dagelijkse takenpakket ligt de klemtoon op het verzorgende en het coachen van zijn team, maar door zijn nauwe betrokkenheid bij de evolutie naar kleinschalig genormaliseerd wonen kan Eric ook zijn aanzienlijke ervaring binnen de sector inzetten voor de invoering van deze nieuwe woonvorm. ‘Het komt erop neer dat we willen overschakelen op meer autonomie en huiselijkheid. In de meeste woonzorgcentra zijn bewoners sterk afhankelijk van de vaste dagindeling: om zeven uur komen ze je wassen, daarna is het tijd voor koffie, vervolgens schuif je aan voor de groepsactiviteit… Daar is natuurlijk niets mis mee, sommige bewoners voelen zich prettig in zo’n routineuze setting, maar anderen kiezen graag zelf wanneer ze opstaan, ze willen zelf koken of zich wassen en hechten aan hun privacy. Nu willen we een aanbod ontwikkelen voor beide doelgroepen. Er kruipt een pak werk in deze omschakeling, met workshops, visieontwikkeling en overleg, maar het doet deugd om actief mee na te denken over de ouderenzorg van morgen,’ zegt Eric.

Je zou denken dat een dergelijke omschakeling, weg van de veilige, gekende haven, enige onrust en twijfel veroorzaakt. Maar Eric geeft zelf aan dat de overstap een beetje thuiskomen was. Na een glansrijk professioneel parcours in bedrijven met internationale weerklank, groeide het verlangen om de afstand tussen wonen en werken te verkleinen en terug te keren naar het menselijke aspect van zorg: ‘Het besef groeide stilaan dat de loonsverhogingen en stappen op de carrièreladder me weinig geluk brachten. Nu woon ik om de hoek, mijn gezin is dichtbij zonder dat ik mijn professionele dromen en passies aan de kant moet schuiven.’

Is het dan altijd rozengeur en maneschijn? Zeker niet. De zorgsector kampt immers met een nijpend personeelstekort, zowel in de private als in de publieke sector. Dat vergt creativiteit en doorzettingsvermogen van teamcoaches zoals Eric, want het werk kan niet blijven liggen. ‘Het is een moeilijke context om in te werken, maar ik probeer waar mogelijk mijn steentje bij te dragen. Door te motiveren, te inspireren en dankbaarheid te tonen. Gelukkig kan ik ook rekenen op een team van doorzetters,’ benadrukt Eric. Naast de hectiek van de dag zijn er echter ook allerlei lichtpuntjes die energie en zin geven. ‘Soms heb je een hele dag brandjes moeten blussen en voel je je heel even leeg, maar dan krijg je een complimentje van een bewoner omdat je iets hebt opgelost, of merkt een van je teamleden op dat je een onmisbare schakel geworden bent, en dan besef je op slag weer waarom je het doet. Het is niet altijd de makkelijkste job, maar zonder twijfel wel een van de mooiste die er zijn,’ besluit de teamcoach. —

Tomas Coppens is redacteur van Lokaal
Voor Lokaal 12 | 2021