In contact met: De afstand met de kinderbegeleiders door COVID-19 valt zwaar

Nu en dan kom je iemand tegen die al op jonge leeftijd wist welk carrièrepad hij of zij later zou bewandelen, maar veel vaker is het een samenspel van kansen en toevalligheden. Dat was ook het geval bij Naomi, die afstudeerde als pedagoge aan de Katholieke Universiteit van Leuven en dan aan de slag ging bij Fedasil. ‘In het kader van een project binnen mijn functie kwam ik in januari 2017 terecht bij de stad Oostende. Later begon ik ook mijn ogen open te houden voor vacatures, omdat ik me stilaan wou vastbijten in een nieuwe uitdaging.

Ik zag de vacature voor coördinator kinderopvang en besloot mijn kans te wagen. Ik had buiten mijn studies geen directe link met kinderopvang, maar ik had ondertussen al ontdekt dat ik vlot on the job kan leren en ik was ook bereid me te verdiepen in alle facetten van leidinggeven en kinderopvang, via enkele VVSG-cursussen of via zelfstudie,’ legt Naomi uit.

Als coördinator is ze een belangrijke schakelfiguur tussen de vijf stedelijke kinderdagverblijven en de dienst onthaalouders, maar ook binnen de bredere structuur van de stad Oostende, met onder andere de bevoegde schepen, het loket kinderopvang, de pedagogische coach, de brugfiguur en de administratief deskundige. Ook binnen de directie zorg zijn er visies en verwachtingen, die Naomi mee tracht te vertalen in de dagelijkse werking van de kinderdagverblijven die onder haar bevoegdheid vallen.

Haar takenpakket bij de stad is erg divers en varieert ook van dag tot dag. Het regelen van de verschillende personeelszaken en het bijhorende personeelsbeleid vormt een belangrijk onderdeel, maar wanneer er bepaalde problemen zijn of vragen van ouders komen die extra aandacht vereisen – een coronabesmetting, de plotse uitval van een collega of een voorval met een van de kinderen – staat ze ook steeds paraat om mee naar oplossingen te zoeken. ‘De afgelopen maanden kroop er natuurlijk veel tijd in het inbedden van de verschillende richtlijnen in verband met het naarstige coronavirus en in het coronaproof maken van de kinderopvang in samenwerking met de dienst preventie en bescherming op het werk, maar nu kan ik me ook weer wat meer richten op andere luiken zoals de kwaliteitsagenda’s of de pedagogische studiedagen die we jaarlijks organiseren.

Daarnaast probeer ik tussen de stortvloed aan mails, meetings met de coördinatiecel en voorbereidingen bij de collegestukken in mijn agenda ook tijd vrij te maken voor strategie en langetermijnvisie. Dat blijkt vaak ook nodig, want de hectiek van de dag zou anders al snel alle aandacht opeisen.’ Enkele strategische dossiers waar Naomi mee haar schouders onder zet, zijn de evolutie naar een eengemaakt loket waar ouders zowel de stedelijke als privé-opvanginitiatieven kunnen aantreffen en het herdefiniëren van enkele ondersteunende functies, zodat medewerkers goed en wel weten wat concreet van hen verwacht wordt. Het eengemaakte loket moet het gebruiksgemak voor ouders verhogen, maar de ontwikkeling ervan zal wel een paar jaar in beslag nemen. ‘Zoiets mag je niet overhaasten, het moet in overleg met de sector en de loketmedewerkers gebeuren. Alleen zo kom je tot heldere afspraken en tot een systeem dat werkt,’ aldus Naomi.

Normaal komt Naomi niet zo vaak in contact met de ouders en kinderen, de kinderdagverblijven zijn zelf immers het eerste aanspreekpunt, maar voordat de pandemie haar invloed deed gelden, ging Naomi op regelmatige basis op locatie om de vinger aan de pols te houden en te zien welke vragen of behoeften er leven bij de medewerkers onder haar vleugels. Nu werkt ze hoofdzakelijk van thuis uit, aangezien niet-essentiële bezoeken meer risico’s dan baten inhouden op dit moment. ‘Ik heb het daar wel moeilijk mee gehad, met die afstand die je opbouwt door te telewerken, terwijl de kinderbegeleiders dag in, dag uit op het terrein staan.

Ik heb dan ook gezocht naar andere manieren om hun te laten zien dat ik er nog steeds voor hen ben, zelfs nu ze me even niet in levenden lijve zien. Zo probeer ik via telefoontjes en virtuele meetings contact te houden met de locaties en leidinggevenden en ze een hart onder de riem te steken.’ Een schouderklop of luisterend oor was ook meer dan welkom, gezien de wispelturigheid van de afgelopen periode voor vele lokale kinderdagverblijven: ‘Toen de bezetting in maart en april afnam ten gevolge van de coronarichtlijnen, werden de kinderbegeleiders ingezet bij de collega’s van de bijzondere jeugdzorg, buitenschoolse kinderopvang, woonzorgcentra of om mondmaskers te stikken en de stromen in winkelstraten in goede banen te leiden.’ Ook op zulke momenten probeerde Naomi de nodige waardering en ondersteuning te leveren om deze plotse ommezwaai te doen slagen.

De overstap naar een leidinggevende functie was in het begin misschien even wennen voor Naomi, maar ondertussen voelt het comfortabel en vertrouwd. Ze beseft volop dat de beslissingen die ze neemt en de medewerkers die ze besluit aan te werven een belangrijke impact hebben, maar geniet ook van de mogelijkheden die ze heeft om de kennis en expertise in haar team naar boven te brengen. ‘Het is natuurlijk niet altijd even eenvoudig. Ik ben van nature een twijfelaar en ik heb mezelf dan ook moeten uitdagen om duidelijke en heldere beslissingen te nemen, ook wanneer de beschikbare informatie onvolledig is. Die zoektocht naar mijn concrete stijl en aanpak als leidinggevende is nog volop bezig, maar ik denk dat ik goed op weg ben.’ •

Tomas Coppens is redacteur van Lokaal
Voor Lokaal 03 | 2021