Door de verhalen van maatschappelijk werkers op te tekenen brengt de VVSG hulde aan het sociale werk binnen de OCMW’s. Tegelijk wil de VVSG met deze verhalen de sociaal werkers uitdagen en inspireren, en aan het beleid tonen dat begeleidingsruimte absoluut noodzakelijk is om tegemoet te komen aan wat cliënten nodig hebben. Het idee om verhalen uit de OCMW’s op te tekenen kwam voort uit het onderzoek van het Centrum voor Sociaal Beleid (UA) in negentig Vlaamse OCMW’s. Onderzoeker Marjolijn De Wilde legde negen hypothetische cliëntsituaties voor aan zeshonderd sociaal werkers. Bij haar onderzoek stelde ze onder andere vast dat sociaal werkers in de OCMW’s zich te weinig bewust zijn van hun handelingsruimte. Samen met Marjolijn De Wilde geeft de VVSG deze verhalen nu een plek op het kennisnetwerk van de VVSG. •
Griet Briels is VVSG-stafmedewerker sociaal beleid
Als de veel te jonge Sarah met haar partner een te duur huis koopt, levert dat als ze zes jaar later uit elkaar gaan, veel te weinig geld op om de lening aan de bank af te lossen. De schulden stapelen zich op. Sarahs ex sluit een collectieve schuldenregeling af en hoopt snel schuldenvrij te zijn. Maar daarmee is zijn deel van de schuld aan de bank niet afbetaald. Dus klopt de bank bij Sarah aan die als alleenstaande moeder van vier kinderen het openstaande saldo moet betalen. Op het OCMW ziet sociaal werker Mireille voor Sarah geen andere uitweg dan de collectieve schuldenregeling. In eerste instantie gaat Sarah akkoord, tot haar vader haar eraan herinnert hoe slecht hij met zo’n collectieve schuldenregeling gevaren is. Sarah besluit om niet naar de afspraak met Mireille op het OCMW te gaan om te tekenen. Meer nog, ze verbreekt alle contact. Sarah werkt hard, het ene tijdelijke contract volgt op het andere, dikwijls neemt ze ploegenwerk aan, vooral ’s nachts. Sarah is uitgeput, haar kinderen ziet ze amper. Maar ze doet door, ze wil haar kinderen alles geven wat ze nodig hebben, en tegelijk die schulden afbetalen, die drive houdt haar overeind. Maar dan wordt ze werkloos, ze vindt geen nieuw interim-werk. Gelukkig heeft ze recht op een werkloosheidsuitkering, maar de administratie bij het lokale vakbondskantoor loopt strop, de uitbetaling laat op zich wachten. Noodgedwongen wandelt Sarah een half jaar na de afspraak waar ze niet is komen opdagen, opnieuw het kantoor van Mireille binnen. Ze komt amper uit haar woorden. Zodra de aanvraag voor een leefloon als voorschot op de werkloosheidsuitkering getekend is, haast ze zich naar buiten. Maar Mireille houdt haar tegen: ‘Kom je het weekend door, Sarah? De beslissing over dat voorschot wordt pas eind volgende week genomen. Heb je genoeg tot dan?’ Sarah staat aan de grond genageld. Ze schudt van nee. ‘Ik heb niets meer.’ Mireille schakelt een versnelling hoger, onderschept nog net de voorzitter van het bijzonder comité sociale dienst die zijn jas al aan heeft. Hij gaat meteen akkoord om al honderd euro van het leefloon als dringende steun vooruit te betalen.
De VVSG wil ook jouw verhaal
Maatschappelijk werkers maken straffe verhalen mee. Deel ze, zo beseffen je collega’s dat ze nog meer kunnen betekenen dan ze zelf op het eerste moment denken én zo komt de samenleving meer te weten over de problemen die je tegenkomt in je dagelijks werk.
Ik heb een verhaal