“Een grijze bureau ergens. Tonnen regels en wetten doorpluizen. Mensen in miserie.” Sharon zit momenteel in haar 3rde bachelor jaar, deed elders al stage, maar kwam uiteindelijk toch op een OCMW terecht. “Het waren vrienden van me die zeiden: ‘Da’s echt iets voor jou.’ Ikzelf zag het niet. Gek hè? Maar ik heb hun advies gevolgd, en mijn ogen opengetrokken.”
Sharon is nog geen week bezig wanneer de eerste bommen vallen op Kiev, dezelfde afstand van Brussel als het Spaanse Malaga. Het conflict komt nog dichterbij wanneer de eerste vluchtelingen arriveren. Bij het begin van de crisis heerst er veel onzekerheid. “We hebben veel op ons buikgevoel moeten afgaan. Prioriteren, inschatten, afwegen… Hoe bied je zoveel mensen op zo korte tijd onderdak? Gelukkig kwam er veel steun van vrijwilligers, gastgezinnen, maar toch… Zitten ze daar wel goed, vinden ze hun weg doorheen de administratieve mallemolen? Pas wanneer de hoogste nood gelenigd was konden we effectief op huisbezoek gaan om de nodige controles uit te voeren.”
Om de snel veranderende situatie het hoofd te bieden worden er aan razend tempo beslissingen genomen. Aan de OCMW’s om ze toe te passen. Maatschappelijk werkers ontvangen infosessies, maar in afwachting leert Sharon de kunst van het netwerken. Bellen, telefoneren, en nog eens navragen; bij andere OCMW’s, overheidsdiensten, noem maar op. Een hele hap voor een jonge twintiger die ‘maar’ stageloopt.
De grote instroom van Oekraïners is –voorlopig– afgezwakt. Sharon verdeelt haar tijd nu tussen hen en het ‘gewone’ case werk. Ook dat laatste komt niet overeen met het beeld dat ze ervan had. “OCMW werk is zo veel meer dan leeflonen toekennen.” Dezelfde psychologische drempel die Sharon initieel weerhield, houdt mensen weg van diensten waar ze recht op hebben: verwarmingstoelage, vrijetijdspas, sociale activeringstoelage, werktrajectbegeleiding, schoolmaaltijden.
“Mijn takenpakket ziet er elke dag anders uit. Ik vraag me af wat ik morgen ga doen.” Dat takenpakket bestaat voor een groot deel uit sociale interactie. Sharon leert observeren, alert zijn tijdens gesprekken – tussen de lijnen lezen, luisteren en nog eens luisteren, en dan: doen, oplossingen bieden aan mensen. “De administratieve kant is niet onbelangrijk, maar de heilige angst die ik ervan had bleek ongegrond. Je moet niet alle regels vanbuiten kennen. Je zoekt ze op, vraagt bij twijfel even na bij collega’s.”
“Is alles rozengeur en maneschijn? Tuurlijk niet. Ik heb leren kritisch denken. De realiteit op het terrein strookt niet altijd met beslissingen die ver van dat bedje genomen worden. Het leven is voor veel mensen bikkelhard. Iemand zei me ooit: ‘Je mag de schoenen van de cliënt passen, maar je mag er niet met rondlopen’. Daar help je niemand mee hè. En laat dat nu net de essentie zijn van de job.”
